Halime Gürbüz

Depremden sonra kimi görsem kedisinin, köpeğinin, kuşunun gözünün içine bakıyor; acaba huzursuz mu, acaba sıra dışı tepki veriyor mu diye. Ninem “onların gözünde perde yok” derdi. E onlar hissediyor, benimkilerin hiç umurunda olmasa da…

Hiç yerinde durmayan, duramayan biri olarak o gün hareketsiz sadece etrafa baktım. Tansiyon mu, vertigo mu, depresyon mu neyim var ki deyu kendime teşhis koymaya çalışırken birden ayağa kalktım! Hasta yatağındaki annemi kaldırıp “Ben iyi değilim, gel sarılalım helalleşelim” dedim. Kadıncağız şaşırdı, sarıldı. Ve tam o anda sallanmaya başladı!..

Kime sorsan hep belgesel izliyor ama nedense şu leş programlar reyting rekorları kırıyor. Neyse, herkesin vebali kendine. Biz dönelim kendi belgeselimize…

Eski Türk yazıtlardan birinde şöyle yazar; Kuzu dizlerinin üzerine çökerek annesini emer,

Bir karınca yuvasında küçük bir karınca yaşardı. Ne en güçlüydü ne en hızlı, ne de en zeki. Ama onu diğerlerinden ayıran bir özelliği vardı; ‘başkasının acısından’ gözünü asla kaçırmazdı. Bir karınca yorgunluktan buğday tanesini yuvaya taşıyamadığında, hiç tereddüt etmeden yardım ederdi. Bir başkası tökezlediğinde, onu ayağa kaldırmak için uzanırdı. Yağmur tünelleri çökerttiğinde, ilk tamire koşan yine o olurdu…

Bir zamanlar bir ülkede halk ayaklanır hükümdara karşı. Kendilerince haklılardır da.

Yaşlı ana şehirdeki oğullarına mektup yazar:

Hep gülümseyecek değiliz bugün de gözyaşı konumuz. Gözyaşı sadece hüzünle mi akar sanıyorsunuz? Oysa gözyaşımızın arkasında vücudun sessizce işleyen bir zekâsı var. Her damlası, bir görev için var ve aslında üç farklı türde akar…

Bir adam; Halid bin Velid radıyallahü anha "Falanca adam senin hakkında konuştu" diye söyledi.

Bayram tebriği, kişiye özel olmalı! Şablon mesajlardan bıkmadık mı? ‘Bayramınız kutlu, gönlünüz mutlu, bahçeniz dutlu, bilmem neyiniz bereketli, ikircikli mikircikli inci minci kim birinci...’ şeklinde tebrikler yetti. Ve n’oooldu?

Uzaylılar hep şarkıcıları, şöhretleri mi kaçıracak, bu sefer de beni kaçırdılar. Aa, inanmıyor musunuz, işte hikâyesi;

Belki duydunuz belki de şimdi duyacaksınız karınca teorisini. Bu teorinin ne denli bilimsel olduğu tartışmalı olsa da anlatı siyasal ve toplumsal alanla kesiştiği için ilgi görmekte. Anlatı şöyle: “Gidin bir çölden 100 tane kırmızı ateş karıncası yakalayın. Daha sonra bir başka topraktan 100 tane siyah karıncayı alın ve bunların hepsini bir kavanozun içine koyun.

Belki bazılarınız biliyordur ama ben yine de paylaşayım istedim; O şehir ki, sokakları oruç tutar, vicdan terk edip gitmesin diye… O şehrin ağaçları oruç tutar, bengisu pınarları sulasın diye… O şehrin çiçekleri oruç tutar, burcu burcu kokan pideler hanelere dağılsın diye… O şehrin parkları oruç tutar, genci yaşlısı huşu ile tefekküre dalsın diye… O şehrin dağları oruç tutar, batan günle iftar doğan günle niyet olsun diye… O şehrin minareleri oruç tutar, ışıl ışıl şerefeleri ‘bir’liği göstersin diye… O şehrin sebilleri oruç tutar, kirlenen ruhlar temizlensin diye… O şehrin vakıfları oruç tutar, açta açıkta kimse kalmasın diye… O şehrin çarşısı oruç tutar, iskemleyi dükkân kapısına koyup cemaate yetişsin diye… O şehrin trafiği oruç tutar, sıkışıklık sabrına gölge düşürmesin diye… O şehrin sanayisi oruç tutar, üretimi sahur bereketine çoğalsın diye… O şehrin marketleri oruç tutar, erzak paketleri infak olup sessizce uçup gitsin diye… O şehrin fırınları oruç tutar, kanaatin ne büyük servet olduğunu anlasın diye… O şehrin lokantası oruç tutar, yolcusu mukimi bayramı iftarla yapsın diye… O şehrin gazeteleri oruç tutar, ramazan aşkına sayfalar yıl boyu temiz dolsun diye… O şehrin radyoları oruç tutar, mukabele halkaları oluşsun diye… O şehrin televizyonları oruç tutar, cüz’ler âyet âyet gönüllere insin diye… O şehrin insanları oruç tutar, kötülüğe kalkan iyiliğe reyyan açılsın diye… O şehrin insanı oruç tutar, oruç kendini tutsun diye… Ve… O şehrin tüm şehirlerimiz olması dileğiyle, hayırlı iftarlar…

Balık kavağa çıkınca; Eski zamanlarda balık çok yakalanınca, İstanbul içinde satmakla bitmez, taa Kavaklar'a kadar uzanırmış balıkçılar. Balık bol olunca tabii fiyatı da ucuzlar, halkın tüketimi artarmış.

Victor Hugo “Adınızın hiçbir önemi yok, insanlık bir kimliktir” demiş. Ne kaaa haklı, not edelim bu lafı diyor ve başlıyoruz...

Âlimlerden biri, talebesi ile gezerken, bir tarlanın yanındaki ağaçlardan birinin altında eski bir çift ayakkabı görürler. Belli ki civarda çalışan birisinin ayakkabısıydı.

Bir âlime sormuşlar: "Öfke nedir?” Cevap vermiş: "Öfke, başkalarının hatası için kendimize verdiğimiz cezadır." Ne güzel değil mi?

Bir yenisine daha erdik şükür, öncelikle hayırlı ramazanlar diliyor hiç uzatmadan hasbihâle geçiyorum; Efem, ‘Hasbihâl’, gönüllü ve karşılıksız yapılan sohbet anlamında nahif ve şahane bir kelime... Muhabbet, sohbet yürekten yapılıyorsa daha da şahane. Belki de çoğunuzun ortak derdi şöyle içten bir hasbihâl edememek.

Ninem derdi ki; Her evin bir kalburu olmalı kızım. Kimi zaman dertleri süzmek için, Kimi zaman fertleri çizmek için, Kimi zaman üstündekileri, Kimi zaman altındakileri görmek için… Eeee, kalburla su taşımaktır değmeyenlere emek vermek.

Flaş... Flaş... Tüm yurdu etkisi altına alan kar yağışıyla beraber kar topu savaşları da hız kazandı!.. Ünlü tarih uzmanı Fidayda Fiitarih, halkımızı bu kadim savaşlar konusunda aydınlattı: